De tand van de kietelvos

De tand van de kietelvos

‘Kom, we gaan iets leuks doen!’ Met zijn grote glimlach kijkt hij ons veelbelovend aan. ‘Wat gaan we doen?’ vraagt Merijn. ‘We gaan een boek schrijven.’ ‘Een boek?’ ik kijk mijn vader nieuwsgierig aan. ‘Ja een boek, we gaan een verhaal maken en we maken foto’s in het bos voor bij het verhaal.’ ‘Cool!’ Merijn rent al naar boven om zijn spullen te pakken. Ik glimlach en ren achter hem aan om ook mijn spullen te pakken. Een tijdje later zitten we in de auto, onderweg naar het bos om foto’s te maken voor bij ons verhaal. ‘Hoe gaan we ons boek noemen papa, waar gaat het over?’ vraagt Merijn. ‘De tand van de sluwe vos, het gaat over een hele sluwe vos die zijn tand in het bos is verloren. Jullie zijn de ontdekkers, jullie gaan de tand zoeken.’ ‘Cool!’

Een half uurtje later rijden we de bossen van Gasselte binnen, hier begint ons avontuur. Ik waan me een echte detective op zoek naar de tand van de sluwe vos. Ook Merijn lijkt er zin in te hebben. Papa heeft de camera. Daar gaan we, het bos in, op zoek naar de tand van de sluwe vos.

We hebben het leuk, we lachen, maken foto’s en gaan op in het idee dat we daadwerkelijk een tand gaan vinden. We zoeken overal, maar we moeten ook oppassen, oppassen voor de sluwe vos. We halen takken weg, gaan tegen de regels in van de paden en zoeken achter bomen, struiken en bloemen. Ineens begint Merijn te snikken: ‘Papa, ik vind het eng.’ ‘Wat vind je eng lieverd?’ ‘De sluwe vos, straks pakt hij ons.’ Papa glimlacht en gaat op de grond van het bos zitten. We gaan bij hem zitten. ‘De sluwe vos is eigenlijk een hele lieve vos Merijn.’ ‘Maar het klinkt eng en straks pakt hij ons.’ ‘Hij pakt ons niet, hij vindt het heel lief dat we hem helpen met zoeken.’ Merijn knikt, maar lijkt niet overtuigd. Papa kijkt hem doordringend aan: ‘weet je wat, we noemen hem de kietelvos!’. ‘De kietelvos?’ ‘Ja, de kietelvos, een hele lieve vos! We gaan hem nu helpen zijn tand terug te vinden, zodat hij zijn tand onder zijn kussen kan leggen en kan wachten op de tandenfee. Is dat goed?’ Merijn lacht en knikt terwijl papa de laatste tranen van zijn wangen veegt. En daar gingen we, verder het bos in, op zoek naar de tand van kietelvos.

Dit verhaal speelde zich alweer een tijdje geleden af. De tand van de kietelvos vonden we! We legden hem op een plek die papa had afgesproken met de kietelvos en papa vertelde dat de kietelvos er heel blij mee was. Door ons kon hij zijn tand onder zijn kussen leggen. Van de tandenfee kreeg hij een speelgoedauto. Eind goed al goed.

Zoals ik al zei, dit verhaal speelde zich een tijdje geleden af. Merijn is ondertussen zestien en niet meer bang voor sluwe vossen, hoewel kietelvossen natuurlijk veel leuker zijn. Hij is zestien en haalde deze week zijn middelbareschooldiploma. Heel even dacht ik terug aan deze dag, bij het knuffelen van mijn ‘kleine broer’ toen hij hoorde dat hij geslaagd was. Ook keek ik even naar boven en glimlachte, heel even maar.

Vieze voeten sparen

Gekke dingen

Meer verzinnen

Samen op pad 

Dat lijkt me wat

Avonturen sparen

Waar we waren

Vieze voeten

Eeuwig staren

Mooie zon

Goeie dag

Diepe zucht

Lieve lach

Lief meisje,

Lief meisje,

Wat zitten ze krap hè?. Wat doen ze pijn hè? En wat staan ze lelijk hè? De schoenen die je aanhebt. Je staat in de schoenen die ik ooit eens paste. Ik vond dat ook. Ik wilde ze uittrappen, ik wilde schreeuwen, ze weggooien, of beter nog, verbranden! Ik wilde huilen, ik wilde dat alles wat ooit was gezegd werd terug gedraaid en ik wilde dat alles wat was gebeurd, nog een keer opnieuw mocht.

Wil je ook schreeuwen lief meisje? Wil je schreeuwen, maar zijn de woorden niet toereikend? Wil je huilen, maar lijken tranen diamanten waar je niet bij durft? Wil je dat alles wat is gezegd wordt terug gedraaid en dat alles wat gebeurd is nog een laatste keer opnieuw mag gebeuren.

Denk jij ook zoveel na lief meisje? Denk je na over alles wat je nog moet weten, alles wat je echt nog moet vertellen of vragen wat je echt altijd al wilde vragen? Denk je na over wat je als laatste moet zeggen, over wat cliché is of over hoe je het beste iets kan brengen, waar je toch ook bang voor bent. Ben je bang dat je woorden niet genoeg of toch verkeerd gaan zijn?

Ben je elke seconde bang lief meisje? Vraag je je elke minuut af hoeveel minuten je nog krijgt? Omarm je elke dag als een geschenk? Telt elke seconde en voelt elke minuut als een opluchting, een beetje extra tijd?

Het is verschrikkelijk en pijnlijk. En het zal eerst niet beter gaan voelen, maar ooit gaan de schoenen weer uit en zal je zelfs weer langzaam gaan lachen. Laat je het me weten als de pijn net even iets te veel is? Beloof je dat lief meisje? Dan kan ik je vasthouden en zorgen dat je weer recht op gaat staan, in die klote schoenen. Ik paste ooit de schoenen die jij nu aan hebt.

Jij bent niet alleen.

Het mooiste cadeau

‘Het mooiste cadeau kan ik je helaas niet geven…’ het stond boven aan mijn verjaardagskaart geschreven. Ze meende het en ik had het jaren lang geloofd. Ik houdt de kaart in mijn hand en er glijdt een traan over mijn wang op de kaart. Ik lees de zin nog eens en nog eens, terwijl ik nadenk over de woorden. Het mooiste cadeau heb ik geloof ik al.

Ze gaf me een plek waar ik me veilig voel, een huis om thuis te noemen. Een vader en een moeder, een steun, onvoorwaardelijke liefde en loslatende handen die me weer vastpakken als het nodig is. Een beste vriendin, iemand om alles mee te delen. En bovenal.. ze gaf me een leven.

Ik had het jaren geloofd, het mooiste cadeau wat ze me kon geven, was mijn vader. Ik had het geloofd en me aan die gedachte vastgeklampt. Mijn vingers glijden over het papier om de gevallen traan weg te vegen. De geschreven letters vervagen, zoals het idee van het mooiste cadeau. Het mooiste cadeau heeft ze me al gegeven. Dankjewel mama, voor een leven met jou.

Een lichtje

Ik kniel neer naast haar grafje. Mijn koude vingers raken de nog koudere steen.
De ijzige letters staren me aan. Zo jong, zo teer en nog zo klein.
Ze mocht niet... het kon niet, het is haar niet gegeven.
De lichtjes op haar kleine graf staan symbool voor de lichtjes is haar ogen
die niemand meer kan zien.

Achter me leest een vrouw een verhaal voor. Wanneer ze stopt met vertellen hoor ik haar zeggen: 'En een fijne reis.' Mijn hand laat het grafje los. Ik wil niet reizen als dit de eindbestemming is.

Ik kijk naar hem, hij die er niet meer is.
Ik kijk naar haar, zij die er niet meer is.
Ik luister naar hem, hij die speelt voor zij die niet meer zijn.

De klanken vervagen en mijn hand trilt als ik jouw naam op een gedenkbootje schrijf.
'Papa'. Het staat er, het staat er omdat jij er niet meer bent.
Een traan ontsnapt uit mijn oog, en ik proef het zout op mijn lippen.
Ook jij krijgt een lichtje, een lichtje vol warmte, troost en herinneringen van mij. Dit lichtje staat op het gedenkbootje, het brandt. Het brandt van mij, voor jou...

Als de lichtjes straks doven en het straks weer donker is, zullen we nog denken aan jullie en aan de lichtjes die brandden en branden. Van ons voor jullie en van jullie voor ons.
Bedankt organisatie Allerzielen Winschoten voor de indrukwekkende avond.