donderdag 17 oktober 2013

Vijf minuutjes voor een leven...

Ik kijk naar mijn kleine grote broer. Met alle longinhoud die hij heeft, blaast hij de kaarsjes op zijn taart uit. 12 jaar, 12 jaar geluk en verdriet, zijn lach en zijn tranen, zijn geluksmomenten en tijden van ziekte. Ik hoop dat hij nog zoveel jaren bij ons mag blijven, even als alle kinderen als Merijn.

Gister was een bijzondere dag van een bijzondere week. Merijn zijn verjaardag in donorweek. Merijn zijn longen gaan ook ooit zover achteruit dat hij misschien in aanmerking zal komen voor donor longen. Hopelijk duurt dit nog een hele lange tijd, en kunnen we nog heel erg lang genieten van de levenslustige, lieve, en spontane Merijn. Het benauwd mij niet dat hij misschien ooit donorlongen nodig zal hebben, dat is het minst van mijn zorgen. Maar zullen ze er tegen die tijd daadwerkelijk zijn? 

Begrijp mij niet verkeerd, ik heb respect voor elke keuze die u maakt met betrekking tot de vraag; donor of niet? Misschien bent u donor en misschien niet, dat is absoluut uw keuze, en dat zal uw keuze ook blijven. Toch is er een groep mensen die geen keuze maakt. Ik weet dat er een hele groep mensen is die wel donor zou willen worden, zij denken waarschijnlijk; ik zal dat ooit wel eens doen. Maar die ooit komt niet, of laat lang op zich wachten. Maar ook uw JA is nodig om kinderen als Merijn te verzekeren van een toekomst, een toekomst zonder zuurstofgebrek en benauwdheid. 

Bent u bereid donor te worden? Dan ik vraag enkel vijf minuutjes van uw tijd. Vijf minuutjes die voor anderen een leven betekenen. Ga naar www.jaofnee.nl en maak uw keuze, dank u wel! 

Liefs,
Cecile





woensdag 2 oktober 2013

Just let go...

We waren allebei sarcastisch geweest in het woorden gevecht, ongelooflijk veel verwijten en er zijn vele oude koeien uit de sloot gehaald. Ik heb de wedstrijd van het meeste sarcasme misschien gewonnen. Helaas, een eervolle prijs is het niet. Trots ver te bekennen.

Ik keek in haar helder groene ogen, haar hoofd stond een tikje schuin en haar gezicht keek me belangstellend aan, zoals elke keer wanneer ik een vraag stelde waarvan niemand het antwoord kan weten, enkel vermoeden. 'Ik wil je helpen, echt. Het is genoeg geweest. Laat alles gaan en denk even aan jezelf.' Haar wijze advies deed me nadenken.

Alles om me heen loslaten en even alleen aan mezelf denken, het was nooit in me opgekomen. Ik twijfel of ik het ga doen, het is nu alles of niets. Ik had tijd nodig om mezelf opnieuw te leren kennen, om weer te kijken naar wat ik echt wil. 

Ik pakte haar hand en liet alles los. Alleen het gene wat er echt toe doet bleef ik vasthouden, en zal ik altijd vast blijven houden. Ik liep aan haar hand een nieuw begin tegemoet.