De tand van de kietelvos
‘Kom, we gaan iets leuks doen!’ Met zijn grote glimlach
kijkt hij ons veelbelovend aan. ‘Wat gaan we doen?’ vraagt Merijn. ‘We gaan een
boek schrijven.’ ‘Een boek?’ ik kijk mijn vader nieuwsgierig aan. ‘Ja een boek,
we gaan een verhaal maken en we maken foto’s in het bos voor bij het verhaal.’ ‘Cool!’
Merijn rent al naar boven om zijn spullen te pakken. Ik glimlach en ren achter
hem aan om ook mijn spullen te pakken. Een tijdje later zitten we in de auto,
onderweg naar het bos om foto’s te maken voor bij ons verhaal. ‘Hoe gaan we ons
boek noemen papa, waar gaat het over?’ vraagt Merijn. ‘De tand van de sluwe
vos, het gaat over een hele sluwe vos die zijn tand in het bos is verloren.
Jullie zijn de ontdekkers, jullie gaan de tand zoeken.’ ‘Cool!’
Een half uurtje later rijden we de bossen van Gasselte
binnen, hier begint ons avontuur. Ik waan me een echte detective op zoek naar
de tand van de sluwe vos. Ook Merijn lijkt er zin in te hebben. Papa heeft de
camera. Daar gaan we, het bos in, op zoek naar de tand van de sluwe vos.
We hebben het leuk, we lachen, maken foto’s en gaan op in
het idee dat we daadwerkelijk een tand gaan vinden. We zoeken overal, maar we
moeten ook oppassen, oppassen voor de sluwe vos. We halen takken weg, gaan
tegen de regels in van de paden en zoeken achter bomen, struiken en bloemen.
Ineens begint Merijn te snikken: ‘Papa, ik vind het eng.’ ‘Wat vind je eng
lieverd?’ ‘De sluwe vos, straks pakt hij ons.’ Papa glimlacht en gaat op de
grond van het bos zitten. We gaan bij hem zitten. ‘De sluwe vos is eigenlijk een
hele lieve vos Merijn.’ ‘Maar het klinkt eng en straks pakt hij ons.’ ‘Hij pakt
ons niet, hij vindt het heel lief dat we hem helpen met zoeken.’ Merijn knikt,
maar lijkt niet overtuigd. Papa kijkt hem doordringend aan: ‘weet je wat, we
noemen hem de kietelvos!’. ‘De kietelvos?’ ‘Ja, de kietelvos, een hele lieve
vos! We gaan hem nu helpen zijn tand terug te vinden, zodat hij zijn tand onder
zijn kussen kan leggen en kan wachten op de tandenfee. Is dat goed?’ Merijn lacht
en knikt terwijl papa de laatste tranen van zijn wangen veegt. En daar gingen
we, verder het bos in, op zoek naar de tand van kietelvos.
Dit verhaal speelde zich alweer een tijdje geleden af. De tand
van de kietelvos vonden we! We legden hem op een plek die papa had afgesproken
met de kietelvos en papa vertelde dat de kietelvos er heel blij mee was. Door ons
kon hij zijn tand onder zijn kussen leggen. Van de tandenfee kreeg hij een speelgoedauto.
Eind goed al goed.
Zoals ik al zei, dit verhaal speelde zich een tijdje geleden
af. Merijn is ondertussen zestien en niet meer bang voor sluwe vossen, hoewel
kietelvossen natuurlijk veel leuker zijn. Hij is zestien en haalde deze week
zijn middelbareschooldiploma. Heel even dacht ik terug aan deze dag, bij het
knuffelen van mijn ‘kleine broer’ toen hij hoorde dat hij geslaagd was. Ook
keek ik even naar boven en glimlachte, heel even maar.
