' Cies, cies welke neem jij?' wordt er vanaf beneden geschreeuwd. Ik stamp naar beneden om het geschreeuw te doen stoppen. 'Wat,' komt er bot uit mijn mond. 'Opa heeft ons deze harten gekocht, ik wou vragen welke kleur jij wou,' onschuldig kijkt mijn broertje me aan. Direct heb ik spijt van mijn botheid en tover ik een kleine glimlach op mijn gezicht. 'Kies jij maar eerst,' weet ik aardig uit te brengen.
Mijn ogen vallen op de twee harten van speculaas op het aanrecht. De ene is roze omrand en de andere paars. Het is een cadeautje van onze opa van zijn vakantie bestemming in Duitsland. In sierlijke witte letters staat er iets in het Duits op, waarvan ik de betekenis niet weet. De harten zijn mooi verpakt met een lint erom. Hoe langer ik ernaar kijk, hoe schattiger ik ze begin te vinden.
'Ik weet het niet cies'. 'Kies maar,' zeg ik opnieuw. Zijn blik gaat naar de speculaas harten, hij kijkt ernstig alsof er een keuze van levensbelang gemaakt moet worden. Zijn ogen vinden even mijn ogen en gaan dan terug naar de harten. 'Ik neem de paarse wel, dat was papa's lievelingskleur!' Vastberaden pakt hij het paars omrande hart en loopt de keuken uit. Beduusd om zijn kille woorden blijf ik even staan. Heel even voel ik een traan in mijn ook branden, maar die negeer ik. Ik glimlach, kijk even naar boven en pak dan het roze omrande hart.
