‘Het mooiste cadeau kan ik je helaas
niet geven…’ het stond boven aan mijn verjaardagskaart geschreven. Ze meende
het en ik had het jaren lang geloofd. Ik houdt de kaart in mijn hand en er
glijdt een traan over mijn wang op de kaart. Ik lees de zin nog eens en nog
eens, terwijl ik nadenk over de woorden. Het mooiste cadeau heb ik geloof ik al.
Ze gaf me een plek waar ik me veilig
voel, een huis om thuis te noemen. Een vader en een moeder, een steun,
onvoorwaardelijke liefde en loslatende handen die me weer vastpakken als het
nodig is. Een beste vriendin, iemand om alles mee te delen. En bovenal.. ze gaf
me een leven.
Ik had het jaren geloofd, het mooiste
cadeau wat ze me kon geven, was mijn vader. Ik had het geloofd en me aan die
gedachte vastgeklampt. Mijn vingers glijden over het papier om de gevallen traan weg te
vegen. De geschreven letters vervagen, zoals het idee van het mooiste cadeau.
Het mooiste cadeau heeft ze me al gegeven. Dankjewel mama, voor een leven met
jou.
