De eerste klank van "Dochters" klinkt door de zaal. Ik staar naar de kist omringt door bloemen. "Dochters" speelt voor hem en voor mij, voor de vader en de dochter, voor ons en onze sterke band, voor ons en alle mooie herinneringen. Voor jou in de kist, voor mij in de zaal, voor jou in de stilte, voor mij in het lawaai, voor iedereen die ons met dit nummer in herinnering wil brengen, ik zal blijven en jij... Ja jij.
Ze neemt me in haar armen, laat me huilen, ze wil me laten huilen. Toch laat ik geen traan, een blokkade houdt me tegen om te huilen, om mijn emoties te tonen. Ik kan het niet, hoe graag ik het ook wil. Ze heeft haar armen om me heen, ik hang tegen d'r aan. Hoewel alles langs me heen gaat concentreer ik me op de tekst van het nummer.
" Ik knipper mijn ogen, en zie hoe haar hart nu voorgoed van een ander is. Maar waar ze ook mag zijn, in gedachte is ze hier bij mij. "
En dan ineens rolt er een traan over mijn wang, een zoute smaak vult mijn mond. Papa geeft mijn hart aan mama, mama krijgt haar kleine meisje terug, maar hoe. Ze veegt het natte spoor wat de traan heeft nagelaten met haar vinger van mijn gezicht. Ik voel me een klein hopeloos meisje in haar oma's armen. Nu is er alleen nog mama, het afscheid wat ons voorgoed gaat scheiden komt met de seconde dichterbij. Hoe graag ik ook nog even in oma's armen wil blijven, het is tijd. Tijd om voor de laatste keer met mama en Merijn langs de kist te lopen. Ik geef mama een hand en we lopen naar papa, voor de allerlaatste keer. Nog een keer mijn hand op de kist, nog een keer heel dichtbij. We lopen de zaal uit, ik kijk achterom naar oma, ze gooit me een handkus toe.
Ik loop langs het water, wat een uitzicht. Mijn familie loopt ergens vooruit. De zon brand fel op mijn schouders. Ik kijk omhoog en glimlach. Papa is daarboven denk ik. Ik schenk hem mijn mooiste glimlach. Hij is alweer drie en half jaar weg. Ik voel een arm om mijn schouder die mij dicht tegen zich aandrukt. De warmte die ze geeft is ongelooflijk. Het is mijn oma, ze geeft een kus op mijn slaap en even, heel even voel ik me weer dat kleine meisje. Wat hou ik van haar!
Hoe een simpele arm om je heen je zoveel troost kan bieden! Dankjewel voor die genen die mij altijd hebben willen troosten!
