Tekening

Vanuit de andere kant van de klas kijkt hij me liefkozend aan en verschijnen er kleine blosjes op mijn wangen. Tekenen was absoluut niet mijn favoriete vak, maar hij maakte het zoveel leuker. Ik glimlach en focus me op het witte papier voor me, het vult zich met mijn gekrabbel en mijn gevoelens, waar ik normaal letters zet, zet ik nu lijnen. Met moeite haal ik weer een zes, maar het maakt niet uit, want ik voel me beter dan ooit met een acht. Door hem.

Nu zoveel jaren later is tekenen mijn meest bijgebleven vak. Niet omdat ik het zo leuk vond, maar omdat ik na die ene glimlach zoveel heb geleerd. Mensen zijn niet wie ze lijken en lijken niet op wie ze echt zijn. Het draait altijd om hetzelfde en wanneer je ze het meest nodig had waren we er niet.

Waar ik toen lijnen zette, zet ik nu punten. Waar ik toen glimlachte, loop ik er nu zo voorbij en waar ik toen blij was met een zes, ben ik nu pas tevreden met een acht. 

De tijd leert dingen en zal dit altijd blijven doen. Ik ben nu eenmaal het type dat eindeloze kansen geeft en er aan het einde van de dag hoe dan ook wel weer zal zijn. Maar ook dat is op een dag weg. Ik kan niet eeuwig wachten tot de lijnen die geschetst stonden mooi worden ingekleurd. Het gekrabbel is weer omgezet in letters, en letters helpen. 

Als ik terug zou mogen naar de tekenklas had ik nog steeds de lijnen gezet, en mocht ik alles overdoen waren ze misschien ook ingekleurd. Maar tijd is onomkeerbaar, en de tekening is al bij het oud papier. Gevoelens verdwijnen en maken plaats voor herinneringen. Mocht ik alles overdoen, had ik het misschien wel gedaan. Maar de tijd tikt door en de tekenklas is verleden tijd, zoals de geschetste, hoe triest ook, nooit ingekleurde lijnen en de vlinders achter die ene glimlach.