De ijzige letters staren me aan. Zo jong, zo teer en nog zo klein.
Ze mocht niet... het kon niet, het is haar niet gegeven.
De lichtjes op haar kleine graf staan symbool voor de lichtjes is haar ogen
die niemand meer kan zien.
Achter me leest een vrouw een verhaal voor. Wanneer ze stopt met vertellen hoor ik haar zeggen: 'En een fijne reis.' Mijn hand laat het grafje los. Ik wil niet reizen als dit de eindbestemming is.
Ik kijk naar hem, hij die er niet meer is.
Ik kijk naar haar, zij die er niet meer is.
Ik luister naar hem, hij die speelt voor zij die niet meer zijn.
De klanken vervagen en mijn hand trilt als ik jouw naam op een gedenkbootje schrijf.
'Papa'. Het staat er, het staat er omdat jij er niet meer bent.
Een traan ontsnapt uit mijn oog, en ik proef het zout op mijn lippen.
Ook jij krijgt een lichtje, een lichtje vol warmte, troost en herinneringen van mij. Dit lichtje staat op het gedenkbootje, het brandt. Het brandt van mij, voor jou...
Als de lichtjes straks doven en het straks weer donker is, zullen we nog denken aan jullie en aan de lichtjes die brandden en branden. Van ons voor jullie en van jullie voor ons.
Bedankt organisatie Allerzielen Winschoten voor de indrukwekkende avond.
