Lief meisje,
Wat zitten ze krap hè?. Wat doen ze pijn hè? En wat staan ze
lelijk hè? De schoenen die je aanhebt. Je staat in de schoenen die ik ooit eens
paste. Ik vond dat ook. Ik wilde ze uittrappen, ik wilde schreeuwen, ze
weggooien, of beter nog, verbranden! Ik wilde huilen, ik wilde dat alles wat
ooit was gezegd werd terug gedraaid en ik wilde dat alles wat was gebeurd, nog
een keer opnieuw mocht.
Wil je ook schreeuwen lief meisje? Wil je schreeuwen, maar
zijn de woorden niet toereikend? Wil je huilen, maar lijken tranen diamanten
waar je niet bij durft? Wil je dat alles wat is gezegd wordt terug gedraaid en
dat alles wat gebeurd is nog een laatste keer opnieuw mag gebeuren.
Denk jij ook zoveel na lief meisje? Denk je na over alles
wat je nog moet weten, alles wat je echt nog moet vertellen of vragen wat je
echt altijd al wilde vragen? Denk je na over wat je als laatste moet zeggen,
over wat cliché is of over hoe je het beste iets kan brengen, waar je toch ook
bang voor bent. Ben je bang dat je woorden niet genoeg of toch verkeerd gaan
zijn?
Ben je elke seconde bang lief meisje? Vraag je je elke
minuut af hoeveel minuten je nog krijgt? Omarm je elke dag als een geschenk?
Telt elke seconde en voelt elke minuut als een opluchting, een beetje extra
tijd?
Het is verschrikkelijk en pijnlijk. En het zal eerst niet
beter gaan voelen, maar ooit gaan de schoenen weer uit en zal je zelfs weer
langzaam gaan lachen. Laat je het me weten als de pijn net even iets te veel
is? Beloof je dat lief meisje? Dan kan ik je vasthouden en zorgen dat je weer
recht op gaat staan, in die klote schoenen. Ik paste ooit de schoenen die jij
nu aan hebt.
Jij bent niet alleen.
