We waren allebei sarcastisch geweest in het woorden gevecht, ongelooflijk veel verwijten en er zijn vele oude koeien uit de sloot gehaald. Ik heb de wedstrijd van het meeste sarcasme misschien gewonnen. Helaas, een eervolle prijs is het niet. Trots ver te bekennen.
Ik keek in haar helder groene ogen, haar hoofd stond een tikje schuin en haar gezicht keek me belangstellend aan, zoals elke keer wanneer ik een vraag stelde waarvan niemand het antwoord kan weten, enkel vermoeden. 'Ik wil je helpen, echt. Het is genoeg geweest. Laat alles gaan en denk even aan jezelf.' Haar wijze advies deed me nadenken.
Alles om me heen loslaten en even alleen aan mezelf denken, het was nooit in me opgekomen. Ik twijfel of ik het ga doen, het is nu alles of niets. Ik had tijd nodig om mezelf opnieuw te leren kennen, om weer te kijken naar wat ik echt wil.
Ik pakte haar hand en liet alles los. Alleen het gene wat er echt toe doet bleef ik vasthouden, en zal ik altijd vast blijven houden. Ik liep aan haar hand een nieuw begin tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten