Na vele dagen voorbereiden was het zover! De stille tocht 2012. Ter nagedachtenis aan de verschrikkelijke massa slachting van 1940 tot 1945. Ter nagedachtenis aan die 6 miljoen joden die zijn omgekomen onder de meest verschrikkelijke omstandigheden. We gaan vanavond herdenken waar niemand meer over durft te spreken, waar iedereen het liefst aan voorbij wil gaan, maar helaas, het staat vast! Dit is onze geschiedenis, en we kunnen er niet om heen. We kunnen ze enkel nog herdenken , en dat is nou precies wat we vanavond zullen doen!
Na veel voorbereidingen, veranderingen aan het programma, en stress is het zover! Met een raar gevoel loop ik richting de binnenstad van het prachtige Winschoten. Aangekomen bij het stadhuis zie ik de andere meisjes van m'n school al wachten. Ook de lerares wie dit allemaal heeft mogelijk gemaakt staat er.
Nog even de laatste dingetjes bespreken en we kunnen beginnen! Om me heen zie ik allemaal mensen staan, oude mensen. Dit zijn de mensen die de werkkampen en oorlog hebben overleefd. Respect is het eerste wat in me opkomt als ik al deze mensen bij elkaar zie staan.
We beginnen, we lopen de route die alle joden hebben gelopen op weg naar de eeuwigheid. Niet wetend wat hun te wachten stond. Na een stukje te hebben gelopen stoppen we. We zijn bij het gymzaaltje waar alle joden moesten verzamelen. Het is aan mij om nu mijn zelfgeschreven gedicht/ verhaal voor te lezen. Ik slik, en begin met lezen;
*zoekend, zoekend naar een antwoord,
Een antwoord die niemand kent!
Moeten wij geloven dat dit geen reden heeft?
Geen mens die ons kan vertellen...
Waarom jullie?
Terwijl wij ons deze vraag zullen blijven stellen,
Zullen wij blijven,
Blijven huilen,
Blijven schreeuwen,
Blijven rouwen,
En we zullen blijven herdenken,
Vooral herdenken...
En er is niemand die een moment had willen missen,
Ook dit moment niet!
Jullie mogen rusten, rusten in de eeuwigheid.
Dan kunnen wij jullie dit beloven;
We zullen jullie beloven jullie nooit te zullen vergeten.
Ook beloven wij jullie hierbij jullie altijd te zullen blijven herdenken!
Bedankt voor wie jullie waren,
En voor wat jullie hebben betekend!
Stilte....
Als ik klaar ben met spreken kijk ik mijn publiek ik. Het publiek met tranen in de ogen. Ik onderdruk mijn eigen verdriet en loop naar de meisjes van school. Iedereen verteld me hoe mooi het was! Ik bedank ze nog even snel om vervolgens in stilte verder te lopen.
Aangekomen bij het station moet ik opnieuw voordragen, dit keer met Esmée. Langzaam lezen we het verhaal wat een overlevende van Een werkkamp heeft geschreven. Terwijl ik lees hoor ik mensen huilen. Alles komt terug bij die mensen, ik vertel ze nu gewoon waar ze het liefst niet meer aan denken, ik haal de geschiedenis terug!
Na een poosje lopen komen we bij het monument ter nagedachtenis aan de joden die zijn omgekomen. Tevens het eindpunt van de tocht. Hier zullen nog een paar mensen gaan spreken. Wij als leerlingen lezen 200 namen van omgekomen joden op, en we hebben de eer om namens joodse gemeenschap Winschoten bloemen neer te leggen. Ik wordt gevraagd om nogmaals mijn verhaal voor te dragen, dit doe ik natuurlijk met alle liefde.
Dan het laatste, de muziek klinkt en er word een minuut stilte gevraagd. Hand ik hand met m'n goede vriendin Jill sta ik voor het monument... Stil, dood stil.
Na de stille tocht is er mogelijkheid koffie en thee te drinken in het stadhuis. De meeste meisjes gaan nu naar huis, maar ik loop toch met 3 meisjes van school naar het stadhuis. We drinken warme thee. Heerlijk het is zo koud buiten. Onze lerares bedankt ons nog even, en loopt weg. Daar zitten we dan, nog een paar mensen gaan spreken over hun ervaringen uit de oorlog. Om half 11 word het wel tijd om naar huis te gaan...
Samen met de 3 meisjes fiets ik naar huis, wauw wat was dit een mooie ervaring, om nooit te vergeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten