Fijne kerst lieve papa...

Ik lig op bed en kijk om me heen... Het is kerst,, ik zal wel de enige persoon in deze wereld zijn die niets met kerst heeft. Ik geloof namelijk niet in de wereldvrede op bepaalde dagen, waarom als het op de dagen wel kan, niet altijd?

Terwijl ik nog wakker lig te worden hoor ik Guus Meeuwis op de radio. Het liedje 'de weg' speelt. Mijn kamer vult zich met de prachtige warme klanken...

'Ik kan nauwelijks meer zien, een waas voor m'n ogen. Lijkt alles gelogen, al het mooie lijkt dood! Ik heb zelfs de kracht niet om op te geven, al wil ik het niet... Het leven gaat door! '

Ik kijk naar de urn van m'n papa die op een tafeltje in m'n kamer staat. Ik kom langzaam omhoog, stap uit bed en loop naar de urn, ik til hem op en neem hem mee naar m'n bed.
Ik zit op bed met de dekens over me heen, m'n vader op m'n schoot... Guus Meeuwis is nog steeds de achtergrond muziek van ons moment.

'Jouw stralende lach, en je mooie gedichten, jouw tedere woorden, je onverwoestbaar krachtige wil, je hebt je noodlot steeds het hoofd geboden, tot het eind geloofd in jou idee van geluk'

De woorden komen harder aan dan ooit. 'M'n derde kerst zonder jou' fluister ik. Ik omhels de urn zo stevig als ik kan. M'n warme wang komt tegen het koude steen.... Tranen rollen van mijn wangen op de urn, gedeelde tranen!
Deze minuut lijkt zo lang, maar zo mooi! Ons moment,

'Ik heb je voor altijd mijn hart gegeven, ik draag je bij me tot het licht straks dooft!'

'Ik draag je bij me tot het licht straks dooft' fluister ik.... Ik druk m'n lippen tegen de koude urn... 'Fijne kerst lieve papa' fluisterde ik... 'Fijne kerst'