Zondag bij opa...

misschien was het wel een goed idee mn opa maar is op te zoeken.
Hij is dement dus op de een of andere manier voelde ik in de auto op weg naar het te huis een soort angst... elke keer dezelfde angst! Zal die lieve man mn naam nog wel weten?

De auto stopt voor de ingang van het bejaarden tehuis. Mama vraagt nog of ze mee moet lopen maar nee ik ga dit alleen doen! Het is de eerste keer dat ik alleen naar opa ga. Misschien wel de laatste keer... dat zal niemand weten. Maar ik blijf bij mijn besluit en ga alleen.

De schuifdeuren van het tehuis gaan open en ik stap naar binnen. Het ruikt zoals ziekenhuizen naar vies eten en zieke mensen. Na een tijdje lopen met een gevoel alsof er lood in mn schoenen zit bereik ik de liften. Oma zit alweer 2 weekjes op Bali en opa is dus al de hele tijd alleen.. Ik voel een rilling over mn rug en staar naar de dichte liftdeuren. Misschien is het het besef dat opa hier nooit door zal komen, maar ik kan niets anders dan naar de gesloten liftdeuren staren.
Een warme hand op mn schouder maakt me wakker uit de coma waar ik in terecht was gekomen. Een wat oudere zuster met een lief gezicht kijkt me aan; 'kan ik je helpen'. Ik staar naar haar en zie een vriendelijke vrouw maar ik weet de weg! 'Nee, bedankt ik weet de weg'. Met het besef dat ik niet voor altijd kan blijven staan sjok ik naar de trapgang. Ze glimlacht en verdwijnt om de bocht.

Door de trappengang bereik ik uiteindelijk de eerste verdieping waar opa zn kamer heeft. Ik stap naar binnen en de deur valt met een klap achter me dicht. Ik kijk naar de bewaking op de deur.. een ding met een code. Oh ja het is een gesloten afdeling herinner ik me.

Ik keek naar de arme mensen die hier en daar op een stoel zaten op de gang of sommige zelfs op een bed,, ze kunnen niks meer! En toch liggen ze maar wat... Weer wordt ik wakker geschut door een zuster; 'voor wie kom je, kan ik je helpen?' alweer staart een vriendelijk gezicht met een paardenstaart me aan. 'Uhh ik kom voor meneer Jansse van Noordwijk, mijn opa, maar ik ken de weg!' 'oke' zegt ze en ze loopt weer naar de huiskamer.

Door de gangen die honderd meter lijken bereik ik de kamer van opa. Ik klop 2 keer op de deur. 'jaa' hoor ik vanuit binnen in de kamer,, ik herken de zachte lieve stem van mijn opa. Ik loop naar binnen en kijk om de hoek waar het bed staat,, daar ligt hij dan... Hij staart me een seconde aan,, Shit denk ik,, zal die lieve man dan echt de naam van zn eerste kleinkind niet meer weten,, de laatste keer dat ik hier kwam wist hij het nog! Ik keek hem aan en dacht honderd dingen...
Zn warme stem haalt me terug van mijn fantasie wereld in de realiteit. 'Cecile' zegt ie en hij begint te glimlachen. Ik kan een zucht van blijdschap niet onderdrukken. Ik loop naar een stoel en laat me vallen. Ik doe mn jas uit en gooi 'm over m'n stoel.
Ik glimlach naar die arme man die niet meer doet dan op zn bed liggen en af en toe een stukje lopen. De man die eerst ambtenaar was en veel werkte. Ik snap niet dat zoiets met een mens kan gebeuren! Opa lacht terug. Ik kijk naar zn nachtkastje en zie dat er nog een volle kop thee staat. 'Zal ik nog thee bij zetten?' vraag ik voorzichtig. 'Nee, bedankt, maar als je wil maak gerust bij!' Fijn! ik loop naar het keukentje dat ie in zn kamer heeft en probeer de theepot aan te krijgen. 'Lukt het meisje?' hoor ik van om de hoek. 'ja hoor opa'.
Nee het wordt geen thee, ik krijg dat pokken ding niet aan de praat. Dan maar appelsap! Ik neem gauw een pakje en zet me weer in de stoel. Ik pak opa's dagboek of eigenlijk agenda en spiek er even in. Ik zag wie er op bezoek waren geweest en schreef bij zondag 6 mei op dat ik er ben. Ik kijk naar mn tas en zie koekjes. 'Opa, wil je een koekje?' 'Nee bedankt Cecile'. Okee dus schrijf ik in zn agenda bij maandag 7 mei;

Lieve opa,,
Ik heb 2 koekjes in de kast gelegd voor je!
Eet smakelijk!
Dikke kus Cecile

Nou ik leg de agenda weg en pak een foto album uit de kast. Opa komt naast me zitten en bekijkt het boek met mij. Bij elke foto verteld ie me een verhaal. Hij straalt helemaal als ik de foto van mn vader erbij haal... 'Ja Cecile,, ik wacht nog elke dag tot je vader hier binnen komt lopen! (ik schrik me dood,, zal die lieve man dan echt niet meer weten dat zijn zoon, mijn vader, al 2 jaar dood is?! Hij was nota bene zelf op de crematie!) 'Maar dat gebeurd niet Cecile, Dat is moeilijk, maar we moeten hem hier onthouden' Hij wijst naar zijn hoofd! (ik zucht, gelukkig dat ik hem niet hoef te vertellen dat hij al overleden is!)

Na een goed half uur praten,kletsen en terug in de tijd te zijn geweest; komt mama binnen. Ze begroet opa. 'Ga je mee Ciesje?' 'We moeten Merijn ook ophalen'. 'Ja is goed' antwoord ik. Na een kort praatje met opa vertrekken we weer. 'Wacht!' roept hij. 'Ik loop even mee'. Bij de liften nemen we afscheid. Hij knipoogt naar me als ik in de lift sta. Ik glimlach! Dan sluiten de deuren en kan ik hem niet meert zien. Zodra we buiten zijn kijk ik naar zn kamertje. Hij staat voor het raam,, lachend en zwaaiend! Ik stap in de auto hij zwaait nog steeds. Ik merk niet eens dat er uit mn ogen enkele tranen ontglippen.
Tot de volgende keer opa! Fluister ik in mezelf
Ik zwaai en zwaai tot ik hem niet meer kan zien!
♥