Vorige week ben ik naar de familie dag geweest bij mijn opa in het verzorgingscentrum, Hij leid aan Alzheimer en ik zie hem met de dag achter uit gaan. Toch hebben we een super leuke dag gehad... Maar dan, het eind van de dag. Ik weet de code om van de afdeling af te komen , Ik weet hoe ik terug naar huis moet gaan , en ik weet dat ik de hele avond gezellig thuis zit. De pijn die je voelt als de lift deuren dicht gaan , terwijl opa nog even naar je zwaait is niet te beschrijven. Als ik eenmaal buiten ben staat hij voor het raam. Hij zwaait en zwaait tot ik om de hoek verdween. De tranen prikten achter in mijn ogen en een brok zat een half uur vast in mijn keel. ' s avonds thuis ben ik gaan schrijven. Ik schrijf vaker gedichten maar deze speciaal voor opa. Het is door mij geschreven, maar uit de gedachten van m'n opa.
Starend zit ik voor het raam, Ik staar , ik staar naar kale bomen. Er is 1 ding dat ik me afvraag : Zal ik hier ooit nog wegkomen? Pijn & angst , Onbegrip & woede. Ik kan me niet richten op morgen Ondanks alle goede zorgen.
Hier kan ik niet wennen , nee , dit is niet mijn huis. Ik mis alles , tv,kast,bed en ook mijn vrouw Ik vraag me af of ik hier ooit nog weg komen zou.
Hier zit ik dan. In een flat met kleine ramen! He, bezoek. Ik herken de gezichten wel. Maar nee, Ik herinner me geen namen.
Ik zou keihard willen schreeuwen , Schreeuwen van de eenzaamheid en pijn. Maar langzaam kom ik tot het besef dat het nu eenmaal zo moest zijn!
♥Lieve Opa, Je vecht nooit alleen!
♥Ik hou van je ♥ xxxxxx Cecile
Geen opmerkingen:
Een reactie posten