Vijf minuutjes voor een leven...

Ik kijk naar mijn kleine grote broer. Met alle longinhoud die hij heeft, blaast hij de kaarsjes op zijn taart uit. 12 jaar, 12 jaar geluk en verdriet, zijn lach en zijn tranen, zijn geluksmomenten en tijden van ziekte. Ik hoop dat hij nog zoveel jaren bij ons mag blijven, even als alle kinderen als Merijn.

Gister was een bijzondere dag van een bijzondere week. Merijn zijn verjaardag in donorweek. Merijn zijn longen gaan ook ooit zover achteruit dat hij misschien in aanmerking zal komen voor donor longen. Hopelijk duurt dit nog een hele lange tijd, en kunnen we nog heel erg lang genieten van de levenslustige, lieve, en spontane Merijn. Het benauwd mij niet dat hij misschien ooit donorlongen nodig zal hebben, dat is het minst van mijn zorgen. Maar zullen ze er tegen die tijd daadwerkelijk zijn? 

Begrijp mij niet verkeerd, ik heb respect voor elke keuze die u maakt met betrekking tot de vraag; donor of niet? Misschien bent u donor en misschien niet, dat is absoluut uw keuze, en dat zal uw keuze ook blijven. Toch is er een groep mensen die geen keuze maakt. Ik weet dat er een hele groep mensen is die wel donor zou willen worden, zij denken waarschijnlijk; ik zal dat ooit wel eens doen. Maar die ooit komt niet, of laat lang op zich wachten. Maar ook uw JA is nodig om kinderen als Merijn te verzekeren van een toekomst, een toekomst zonder zuurstofgebrek en benauwdheid. 

Bent u bereid donor te worden? Dan ik vraag enkel vijf minuutjes van uw tijd. Vijf minuutjes die voor anderen een leven betekenen. Ga naar www.jaofnee.nl en maak uw keuze, dank u wel! 

Liefs,

Cecile

Just let go...

We waren allebei sarcastisch geweest in het woorden gevecht, ongelooflijk veel verwijten en er zijn vele oude koeien uit de sloot gehaald. Ik heb de wedstrijd van het meeste sarcasme misschien gewonnen. Helaas, een eervolle prijs is het niet. Trots ver te bekennen.

Ik keek in haar helder groene ogen, haar hoofd stond een tikje schuin en haar gezicht keek me belangstellend aan, zoals elke keer wanneer ik een vraag stelde waarvan niemand het antwoord kan weten, enkel vermoeden. 'Ik wil je helpen, echt. Het is genoeg geweest. Laat alles gaan en denk even aan jezelf.' Haar wijze advies deed me nadenken.

Alles om me heen loslaten en even alleen aan mezelf denken, het was nooit in me opgekomen. Ik twijfel of ik het ga doen, het is nu alles of niets. Ik had tijd nodig om mezelf opnieuw te leren kennen, om weer te kijken naar wat ik echt wil. 

Ik pakte haar hand en liet alles los. Alleen het gene wat er echt toe doet bleef ik vasthouden, en zal ik altijd vast blijven houden. Ik liep aan haar hand een nieuw begin tegemoet. 

Een arm om me heen...

De eerste klank van "Dochters" klinkt door de zaal. Ik staar naar de kist omringt door bloemen. "Dochters" speelt voor hem en voor mij, voor de vader en de dochter, voor ons en onze sterke band, voor ons en alle mooie herinneringen. Voor jou in de kist, voor mij in de zaal, voor jou in de stilte, voor mij in het lawaai, voor iedereen die ons met dit nummer in herinnering wil brengen, ik zal blijven en jij... Ja jij. 

Ze neemt me in haar armen, laat me huilen, ze wil me laten huilen. Toch laat ik geen traan, een blokkade houdt me tegen om te huilen, om mijn emoties te tonen. Ik kan het niet, hoe graag ik het ook wil. Ze heeft haar armen om me heen, ik hang tegen d'r aan. Hoewel alles langs me heen gaat concentreer ik me op de tekst van het nummer. 

" Ik knipper mijn ogen, en zie hoe haar hart nu voorgoed van een ander is. Maar waar ze ook mag zijn, in gedachte is ze hier bij mij. "

En dan ineens rolt er een traan over mijn wang, een zoute smaak vult mijn mond. Papa geeft mijn hart aan mama, mama krijgt haar kleine meisje terug, maar hoe. Ze veegt het natte spoor wat de traan heeft nagelaten met haar vinger van mijn gezicht. Ik voel me een klein hopeloos meisje in haar oma's armen. Nu is er alleen nog mama, het afscheid wat ons voorgoed gaat scheiden komt met de seconde dichterbij. Hoe graag ik ook nog even in oma's armen wil blijven, het is tijd. Tijd om voor de laatste keer met mama en Merijn langs de kist te lopen. Ik geef mama een hand en we lopen naar papa, voor de allerlaatste keer. Nog een keer mijn hand op de kist, nog een keer heel dichtbij. We lopen de zaal uit, ik kijk achterom naar oma, ze gooit me een handkus toe. 

Ik loop langs het water, wat een uitzicht. Mijn familie loopt ergens vooruit. De zon brand fel op mijn schouders. Ik kijk omhoog en glimlach. Papa is daarboven denk ik. Ik schenk hem mijn mooiste glimlach. Hij is alweer drie en half jaar weg. Ik voel een arm om mijn schouder die mij dicht tegen zich aandrukt. De warmte die ze geeft is ongelooflijk. Het is mijn oma, ze geeft een kus op mijn slaap en even, heel even voel ik me weer dat kleine meisje. Wat hou ik van haar!

Hoe een simpele arm om je heen je zoveel troost kan bieden! Dankjewel voor die genen die mij altijd hebben willen troosten! 

Stoer

Stil, zwijgend zit hij op de bureaustoel in mijn kamer. Ik lig op bed, luister muziek, en whatsapp met vrienden. Hij blijft maar stil zitten, hij zwijgt in alle talen. Hij draait z'n hoofd naar me toe, en kijkt me aan. 

'Ben je wel eens bang?' Ik kijk hem doordringend aan. Hij zegt niks, ik weet niet of hij nadenkt over zijn antwoord. Hij besluit geen antwoord te geven op mijn vraag, en kijkt naar de grond. Diep van binnen wist ik dat hij wel eens bang was. Na alles wat een kind kan meemaken! 

Hij staart me aan, en lacht ondeugend. 'Niet doen Merijn!' Roep ik. Mijn waarschuwing lijkt overbodig. Hij rent op me af, en sleurt me mee het water in. Met een plons belanden we in het zwembad. Mensen kijken ons aan, maar niemand weet hoe belangrijk dit voor hem is. Een dagje zwemmen. Dit kan nauwelijks. Dit pakt niemand ons af, ook die stomme mensen niet die niks weten. Hun geërgerde blikken interesseren me niets als ik met hem in mijn armen door het zwembad zwem. Hij lacht luidkeels, zijn ogen stralen. Zijn zwemdiploma heeft hij niet, dat gaat namelijk nogal moeilijk met een ernstige longziekte. Met hem op de rug, en in m'n armen zwemmen doe ik met alle liefde. Maar als hij snoepjes gaat halen raak ik hem kwijt. Paniek overvalt me. Ik ren naar papa, hij zoekt ook. Ineens zie ik hem boven aan de glijbaan staan, hij zwaait naar me. Een schok gaat door me heen, te laat om hem te stoppen, ik ren richting de glijbaan, tevergeefs, ik spring ik het water voor de uitgang van de glijbaan. Papa doet hetzelfde. Ik kijk papa angstig aan. Ineens hoor ik gelach, het gelach van Merijn. Hij komt met volle vaart uit de glijbaan, en plonst in het water. Ik zwem naar beneden, en neem hem mee naar boven. 'Wauw, tof, nog keer!' Lacht hij. Ik glimlach, papa neemt hem van me over.

Ik vertel hem glimlachend hoe eng ik het vond, wat voor angst er toen door me heen ging. Hij kijkt me aan en lacht. 'Ik was wel stoer,' schept hij op. 'Ja,' knik ik. Hij is de stoerste van de hele wereld, mijn kleine topper. 

'Hartje'

Sometimes silence is a really good answer!

Haar ogen staren me aan. Ze heeft zoveel meegemaakt. Ik zie een sterke vrouw met enorm veel wil om alles te doen. Een vrouw die te midden van de wanhoop het leven viert. Ik ben zo ontzettend blij dat ik haar heb mogen ontmoeten. Het is iemand die naar me luistert, en oprecht moeite doet om mij te begrijpen. Ondanks je eigen verdriet echt naar andere mensen kunnen luisteren... Ongelooflijk!

Iemand die mij wil helpen. Terwijl ik eigenlijk niet geholpen wil worden. Andere mensen hoeven niets voor mij te doen... Ik wil liever alles zelf doen. Ik wil niet afhankelijk zijn. Ik sluit me het liefste af. Ik ben erg openhartig, en ik heb zeker geen geheimen, maar niet iedereen hoeft alles te weten. Ik wil alles graag gewoon zelf doen. Maar een enkeling weet door die harde meid heen te prikken, maar een enkeling kan mij echt helpen door mij proberen te begrijpen.

Ik staar naar de vrouw tegen over mij. Zij luistert oprecht, zij weet de harde Cecile te omzeilen. Zachte ogen kijken me aan. Ik zie tranen, ze weet wat ik bedoel, maar niet omdat we hetzelfde zijn. Zij snapt mij omdat ze naar me luistert, en oprecht probeert mij te begrijpen.

Ik voel me zo ontzettend bevoorrecht. Iemand die echt luistert... Het voelt zo goed om zo iemand te kennen die naar je luistert, en troost waar mogelijk. Bedankt!
Bedankt voor je liefde, en het oprecht luisteren! X

Blog pauze...

Cecile waarom blog je bijna niet meer? Tja hoewel het leven er voor mij eerst uitzag als; bloggen, koffie drinken, dansen, en karate. Is er toch wat veranderd. Ik heb besloten minder te bloggen!

Niet omdat ik het schrijven beu ben, in tegendeel zelfs. Ik heb een tijd geleden al besloten om een boek te schrijven. Over de periode dat mijn vader ziek was, zijn dood, en de tijd daarna. Ik ben daarmee al een heel eind op weg. Ik hoop het dan ook snel af te kunnen schrijven.

Wel heb ik geleerd dat het schrijven van een boek ontzettend veel energy kost. Mede door dat ik een echt 'Pietje precies' ben. Ik schrijf het boek op basis van mijn eigen waarheid, waardoor ik alles herbeleef. Dit kost ontzettend veel energy, en een hoop tranen.

Heb in dat er wel voor over? Ja, ik heb dat er zeker voor over! En ik hoop binnenkort te kunnen meedelen dat mijn boek af is ;) natuurlijk blijf ik zo nu en dan bloggen over alles wat mij bezig houdt!

Fijne kerst lieve papa...

Ik lig op bed en kijk om me heen... Het is kerst,, ik zal wel de enige persoon in deze wereld zijn die niets met kerst heeft. Ik geloof namelijk niet in de wereldvrede op bepaalde dagen, waarom als het op de dagen wel kan, niet altijd?

Terwijl ik nog wakker lig te worden hoor ik Guus Meeuwis op de radio. Het liedje 'de weg' speelt. Mijn kamer vult zich met de prachtige warme klanken...

'Ik kan nauwelijks meer zien, een waas voor m'n ogen. Lijkt alles gelogen, al het mooie lijkt dood! Ik heb zelfs de kracht niet om op te geven, al wil ik het niet... Het leven gaat door! '

Ik kijk naar de urn van m'n papa die op een tafeltje in m'n kamer staat. Ik kom langzaam omhoog, stap uit bed en loop naar de urn, ik til hem op en neem hem mee naar m'n bed.
Ik zit op bed met de dekens over me heen, m'n vader op m'n schoot... Guus Meeuwis is nog steeds de achtergrond muziek van ons moment.

'Jouw stralende lach, en je mooie gedichten, jouw tedere woorden, je onverwoestbaar krachtige wil, je hebt je noodlot steeds het hoofd geboden, tot het eind geloofd in jou idee van geluk'

De woorden komen harder aan dan ooit. 'M'n derde kerst zonder jou' fluister ik. Ik omhels de urn zo stevig als ik kan. M'n warme wang komt tegen het koude steen.... Tranen rollen van mijn wangen op de urn, gedeelde tranen!
Deze minuut lijkt zo lang, maar zo mooi! Ons moment,

'Ik heb je voor altijd mijn hart gegeven, ik draag je bij me tot het licht straks dooft!'

'Ik draag je bij me tot het licht straks dooft' fluister ik.... Ik druk m'n lippen tegen de koude urn... 'Fijne kerst lieve papa' fluisterde ik... 'Fijne kerst'

M'n kanjer en m'n koffie!

Thuis zet m'n de lekkerste koffie.... Maar in een ziekenhuis schijnt dit niet te lukken....

Bah denk ik na m'n zoveelste mok koffie. Ik kijk naar de klok, half vijf... Weer een middag verspild aan een ziekenhuis bezoek.

Ik kijk naar m'n broertje , m'n kleine kanjer! Zoveel onderzoeken, zoveel operaties, zoveel ziekenhuizen. Toch gaat hij door, hij blijft lachen. Hij wil niet anders zijn dan andere kinderen...

Vanaf baby af aan ging het al slecht met z'n gezondheid, veel benauwd en extreem vaak verkouden. Veel longontstekingen en ziekenhuisbezoeken. Na heel veel operaties en onderzoeken staan we eigenlijk nog steeds nergens.
Ze weten zeker dat hij astma heeft, en ze twijfelen over het feit of hij wel of niet taaislijmziekte heeft....
In z'n bloed is het niet te vinden, maar daar denken de vele zweet testen anders over. Het normale percentage van zweet testen zit zo rond de 60... Merijn zit op 130. Veel duidelijkheid krijgen we dus niet!

Nu word hij een keer in de twee weken opgenomen in het umcg. Straks is het al een jaar zo, een keer in de twee week een opname. Pfff! maar we gaan door, en we blijven lachen....

Ik staar naar m'n koffie... Tja hopelijk in 2013 meer duidelijkheid..

Doodse stilte...

Na vele dagen voorbereiden was het zover! De stille tocht 2012. Ter nagedachtenis aan de verschrikkelijke massa slachting van 1940 tot 1945. Ter nagedachtenis aan die 6 miljoen joden die zijn omgekomen onder de meest verschrikkelijke omstandigheden. We gaan vanavond herdenken waar niemand meer over durft te spreken, waar iedereen het liefst aan voorbij wil gaan, maar helaas, het staat vast! Dit is onze geschiedenis, en we kunnen er niet om heen. We kunnen ze enkel nog herdenken , en dat is nou precies wat we vanavond zullen doen!

Na veel voorbereidingen, veranderingen aan het programma, en stress is het zover! Met een raar gevoel loop ik richting de binnenstad van het prachtige Winschoten. Aangekomen bij het stadhuis zie ik de andere meisjes van m'n school al wachten. Ook de lerares wie dit allemaal heeft mogelijk gemaakt staat er.
Nog even de laatste dingetjes bespreken en we kunnen beginnen! Om me heen zie ik allemaal mensen staan, oude mensen. Dit zijn de mensen die de werkkampen en oorlog hebben overleefd. Respect is het eerste wat in me opkomt als ik al deze mensen bij elkaar zie staan.

We beginnen, we lopen de route die alle joden hebben gelopen op weg naar de eeuwigheid. Niet wetend wat hun te wachten stond. Na een stukje te hebben gelopen stoppen we. We zijn bij het gymzaaltje waar alle joden moesten verzamelen. Het is aan mij om nu mijn zelfgeschreven gedicht/ verhaal voor te lezen. Ik slik, en begin met lezen;

*zoekend, zoekend naar een antwoord,
Een antwoord die niemand kent!
Moeten wij geloven dat dit geen reden heeft?
Geen mens die ons kan vertellen...
Waarom jullie?
Terwijl wij ons deze vraag zullen blijven stellen,
Zullen wij blijven,
Blijven huilen,
Blijven schreeuwen,
Blijven rouwen,
En we zullen blijven herdenken,
Vooral herdenken...
En er is niemand die een moment had willen missen,
Ook dit moment niet!
Jullie mogen rusten, rusten in de eeuwigheid.
Dan kunnen wij jullie dit beloven;
We zullen jullie beloven jullie nooit te zullen vergeten.
Ook beloven wij jullie hierbij jullie altijd te zullen blijven herdenken!
Bedankt voor wie jullie waren,
En voor wat jullie hebben betekend!
Stilte....

Als ik klaar ben met spreken kijk ik mijn publiek ik. Het publiek met tranen in de ogen. Ik onderdruk mijn eigen verdriet en loop naar de meisjes van school. Iedereen verteld me hoe mooi het was! Ik bedank ze nog even snel om vervolgens in stilte verder te lopen.
Aangekomen bij het station moet ik opnieuw voordragen, dit keer met Esmée. Langzaam lezen we het verhaal wat een overlevende van Een werkkamp heeft geschreven. Terwijl ik lees hoor ik mensen huilen. Alles komt terug bij die mensen, ik vertel ze nu gewoon waar ze het liefst niet meer aan denken, ik haal de geschiedenis terug!

Na een poosje lopen komen we bij het monument ter nagedachtenis aan de joden die zijn omgekomen. Tevens het eindpunt van de tocht. Hier zullen nog een paar mensen gaan spreken. Wij als leerlingen lezen 200 namen van omgekomen joden op, en we hebben de eer om namens joodse gemeenschap Winschoten bloemen neer te leggen. Ik wordt gevraagd om nogmaals mijn verhaal voor te dragen, dit doe ik natuurlijk met alle liefde.

Dan het laatste, de muziek klinkt en er word een minuut stilte gevraagd. Hand ik hand met m'n goede vriendin Jill sta ik voor het monument... Stil, dood stil.
Na de stille tocht is er mogelijkheid koffie en thee te drinken in het stadhuis. De meeste meisjes gaan nu naar huis, maar ik loop toch met 3 meisjes van school naar het stadhuis. We drinken warme thee. Heerlijk het is zo koud buiten. Onze lerares bedankt ons nog even, en loopt weg. Daar zitten we dan, nog een paar mensen gaan spreken over hun ervaringen uit de oorlog. Om half 11 word het wel tijd om naar huis te gaan...
Samen met de 3 meisjes fiets ik naar huis, wauw wat was dit een mooie ervaring, om nooit te vergeten!

Zondag bij opa...

misschien was het wel een goed idee mn opa maar is op te zoeken.
Hij is dement dus op de een of andere manier voelde ik in de auto op weg naar het te huis een soort angst... elke keer dezelfde angst! Zal die lieve man mn naam nog wel weten?

De auto stopt voor de ingang van het bejaarden tehuis. Mama vraagt nog of ze mee moet lopen maar nee ik ga dit alleen doen! Het is de eerste keer dat ik alleen naar opa ga. Misschien wel de laatste keer... dat zal niemand weten. Maar ik blijf bij mijn besluit en ga alleen.

De schuifdeuren van het tehuis gaan open en ik stap naar binnen. Het ruikt zoals ziekenhuizen naar vies eten en zieke mensen. Na een tijdje lopen met een gevoel alsof er lood in mn schoenen zit bereik ik de liften. Oma zit alweer 2 weekjes op Bali en opa is dus al de hele tijd alleen.. Ik voel een rilling over mn rug en staar naar de dichte liftdeuren. Misschien is het het besef dat opa hier nooit door zal komen, maar ik kan niets anders dan naar de gesloten liftdeuren staren.
Een warme hand op mn schouder maakt me wakker uit de coma waar ik in terecht was gekomen. Een wat oudere zuster met een lief gezicht kijkt me aan; 'kan ik je helpen'. Ik staar naar haar en zie een vriendelijke vrouw maar ik weet de weg! 'Nee, bedankt ik weet de weg'. Met het besef dat ik niet voor altijd kan blijven staan sjok ik naar de trapgang. Ze glimlacht en verdwijnt om de bocht.

Door de trappengang bereik ik uiteindelijk de eerste verdieping waar opa zn kamer heeft. Ik stap naar binnen en de deur valt met een klap achter me dicht. Ik kijk naar de bewaking op de deur.. een ding met een code. Oh ja het is een gesloten afdeling herinner ik me.

Ik keek naar de arme mensen die hier en daar op een stoel zaten op de gang of sommige zelfs op een bed,, ze kunnen niks meer! En toch liggen ze maar wat... Weer wordt ik wakker geschut door een zuster; 'voor wie kom je, kan ik je helpen?' alweer staart een vriendelijk gezicht met een paardenstaart me aan. 'Uhh ik kom voor meneer Jansse van Noordwijk, mijn opa, maar ik ken de weg!' 'oke' zegt ze en ze loopt weer naar de huiskamer.

Door de gangen die honderd meter lijken bereik ik de kamer van opa. Ik klop 2 keer op de deur. 'jaa' hoor ik vanuit binnen in de kamer,, ik herken de zachte lieve stem van mijn opa. Ik loop naar binnen en kijk om de hoek waar het bed staat,, daar ligt hij dan... Hij staart me een seconde aan,, Shit denk ik,, zal die lieve man dan echt de naam van zn eerste kleinkind niet meer weten,, de laatste keer dat ik hier kwam wist hij het nog! Ik keek hem aan en dacht honderd dingen...
Zn warme stem haalt me terug van mijn fantasie wereld in de realiteit. 'Cecile' zegt ie en hij begint te glimlachen. Ik kan een zucht van blijdschap niet onderdrukken. Ik loop naar een stoel en laat me vallen. Ik doe mn jas uit en gooi 'm over m'n stoel.
Ik glimlach naar die arme man die niet meer doet dan op zn bed liggen en af en toe een stukje lopen. De man die eerst ambtenaar was en veel werkte. Ik snap niet dat zoiets met een mens kan gebeuren! Opa lacht terug. Ik kijk naar zn nachtkastje en zie dat er nog een volle kop thee staat. 'Zal ik nog thee bij zetten?' vraag ik voorzichtig. 'Nee, bedankt, maar als je wil maak gerust bij!' Fijn! ik loop naar het keukentje dat ie in zn kamer heeft en probeer de theepot aan te krijgen. 'Lukt het meisje?' hoor ik van om de hoek. 'ja hoor opa'.
Nee het wordt geen thee, ik krijg dat pokken ding niet aan de praat. Dan maar appelsap! Ik neem gauw een pakje en zet me weer in de stoel. Ik pak opa's dagboek of eigenlijk agenda en spiek er even in. Ik zag wie er op bezoek waren geweest en schreef bij zondag 6 mei op dat ik er ben. Ik kijk naar mn tas en zie koekjes. 'Opa, wil je een koekje?' 'Nee bedankt Cecile'. Okee dus schrijf ik in zn agenda bij maandag 7 mei;

Lieve opa,,
Ik heb 2 koekjes in de kast gelegd voor je!
Eet smakelijk!
Dikke kus Cecile

Nou ik leg de agenda weg en pak een foto album uit de kast. Opa komt naast me zitten en bekijkt het boek met mij. Bij elke foto verteld ie me een verhaal. Hij straalt helemaal als ik de foto van mn vader erbij haal... 'Ja Cecile,, ik wacht nog elke dag tot je vader hier binnen komt lopen! (ik schrik me dood,, zal die lieve man dan echt niet meer weten dat zijn zoon, mijn vader, al 2 jaar dood is?! Hij was nota bene zelf op de crematie!) 'Maar dat gebeurd niet Cecile, Dat is moeilijk, maar we moeten hem hier onthouden' Hij wijst naar zijn hoofd! (ik zucht, gelukkig dat ik hem niet hoef te vertellen dat hij al overleden is!)

Na een goed half uur praten,kletsen en terug in de tijd te zijn geweest; komt mama binnen. Ze begroet opa. 'Ga je mee Ciesje?' 'We moeten Merijn ook ophalen'. 'Ja is goed' antwoord ik. Na een kort praatje met opa vertrekken we weer. 'Wacht!' roept hij. 'Ik loop even mee'. Bij de liften nemen we afscheid. Hij knipoogt naar me als ik in de lift sta. Ik glimlach! Dan sluiten de deuren en kan ik hem niet meert zien. Zodra we buiten zijn kijk ik naar zn kamertje. Hij staat voor het raam,, lachend en zwaaiend! Ik stap in de auto hij zwaait nog steeds. Ik merk niet eens dat er uit mn ogen enkele tranen ontglippen.
Tot de volgende keer opa! Fluister ik in mezelf
Ik zwaai en zwaai tot ik hem niet meer kan zien!
♥

Opa!

Vorige week ben ik naar de familie dag geweest bij mijn opa in het verzorgingscentrum, Hij leid aan Alzheimer en ik zie hem met de dag achter uit gaan. Toch hebben we een super leuke dag gehad... Maar dan, het eind van de dag. Ik weet de code om van de afdeling af te komen , Ik weet hoe ik terug naar huis moet gaan , en ik weet dat ik de hele avond gezellig thuis zit. De pijn die je voelt als de lift deuren dicht gaan , terwijl opa nog even naar je zwaait is niet te beschrijven. Als ik eenmaal buiten ben staat hij voor het raam. Hij zwaait en zwaait tot ik om de hoek verdween. De tranen prikten achter in mijn ogen en een brok zat een half uur vast in mijn keel. ' s avonds thuis ben ik gaan schrijven. Ik schrijf vaker gedichten maar deze speciaal voor opa. Het is door mij geschreven, maar uit de gedachten van m'n opa.

Starend zit ik voor het raam, Ik staar , ik staar naar kale bomen. Er is 1 ding dat ik me afvraag : Zal ik hier ooit nog wegkomen? Pijn & angst , Onbegrip & woede. Ik kan me niet richten op morgen Ondanks alle goede zorgen.
Hier kan ik niet wennen , nee , dit is niet mijn huis. Ik mis alles , tv,kast,bed en ook mijn vrouw Ik vraag me af of ik hier ooit nog weg komen zou.
Hier zit ik dan. In een flat met kleine ramen! He, bezoek. Ik herken de gezichten wel. Maar nee, Ik herinner me geen namen.
Ik zou keihard willen schreeuwen , Schreeuwen van de eenzaamheid en pijn. Maar langzaam kom ik tot het besef dat het nu eenmaal zo moest zijn!

♥Lieve Opa, Je vecht nooit alleen!
♥Ik hou van je ♥ xxxxxx Cecile

Als morgen niet bestaat..

Als morgen nooit meer komt...
Vertel je haar dan hoeveel ik van haar hou?

Ooit zat een klein meisje naast het bed van haar papa. Ze hield haar papa´s hand stevig vast. In gedachten houdt ze haar handje voor altijd in de warme hand van haar papa. Omdat ze weet dat morgen niet komen zal, omdat ze weet dat voor haar papa de tijd snel zou stoppen, en omdat ze weet dat ze deze hand snel moet loslaten...
Drie daagjes later overleed haar papa. Het was stil... lang stil, haar woorden waren op. Eigenlijk waren er geen woorden voor de pijn die het meisje van binnen voelde. Toch ging alles en iedereen door.. de tijd, de wereld, haar vrienden, haar familie....
Haar moeder kreeg een nieuwe relatie, ze vond het super voor haar mama en ze mocht de vriend wel. Toch voelde het raar. Ze kreeg het shirt waarin haar papa zijn laatste adem had uitgeblazen. Sinds dat moment ligt dat shirt onder haar kussen. Elke keer als het meisje zich verdrietig, alleen, of juist blij voelt pakt ze het shirt en sluit het in haar armen. Zo houdt ze in gedachten haar handje nog steeds in die van haar papa...

Toen morgen niet meer kwam vertelde mama hoeveel papa van haar hield:
Tot de maan er terug!!